Carrara ligt aan de Ligurische zee. Vanaf de mijnen rijden dagelijks vrachtwagens met blokken marmer naar de haven onderaan het stadje. Het stadje gaat op in marmer, de geschiedenis, de werkzaamheden, het materiaal en de bewerking ervan kom je overal en op elk moment tegen. De zee ligt als een leeg veld aan de voet van dit stadje. Na een dag in de werkplaats verlangde ik er naar om het stof van me af te spoelen en ‘van me af te kunnen kijken’. Ik maakte een horizon, van marmer, die zich verhoudt tot de plek waar vandaan ik er naar verlangde.

Het middelste vlak heeft een heel lichte bolling, zo licht dat je het bijna niet kunt zien zonder te twijfelen aan je eigen waarneming. De spanning die dat geeft is de spanning die ik nodig vond om de horizon in een object voelbaar te maken.