In de voormalige Bijlmer Bajes maakte ik een tentoonstelling vlak voor het gebouw gesloopt werd. Het dubbele gegeven van een publieke gebeurtenis in een gebouw dat voor isolement is ontworpen heb ik beklonken in de tentoonstelling.  

De eerste keer dat ik het gebouw bezocht om te ruimtes te bekijken voelde ik het beklemmende ongemak van het bestaan van gevangenschap; hier hebben mensen opgesloten gezeten.  Door de ramen tekent de buitenwereld zich af. Ik maakte een raam na. In dit door mij gemaakte raam tekent de binnenwereld zich af. 

Waterdruppels glijden langs een tekening. Tranen? Zweet? Condens? Het beklemmende gevoel geen controle te hebben passeert. Hoe is het tikken van de tijd zonder vrijheid?  Elke tentoonstellings-dag maakte ik een tekening. Dat deed ik op gevoel, afhankelijk van hoe die ochtend op me overkwam. Gedurende de dag druppelde er water op de tekening. Aan het einde van de dag hebben de druppels hun sporen nagelaten.  

Zo ontstond voor de sloop van het gebouw dit laatste persoonlijk en tijdsgebonden document.  Vier porseleinen beelden die alleen qua kleur verschillen getuigen van de situatie op hun eigen manier. De beelden houden een pleidooi voor menselijkheid: dat wat gevoeld wordt, wordt gezien.