In vier verschillende ruimtes ligt een kleed. Elk kleed weerspiegelt een moment uit de aangrenzende natuur, zoals een zomerse regenbui, een vlucht spreeuwen. De kleden onderling vormen een geheel dat harmonie vind door kleur, patroon, tekening en textuur.
Het woonhuis is een betonnen monoliet. Het werkt brengt extra lagen aan in de architectuur.
Wol van schapen uit de Eemnesser polder. Borduren, vilten en weven.
Katoenen ketting.
In opdracht. Presentatie van het Concept (pdf)
kleden in situ
in atelier
detail borduursel en vilten
lange kleed in entree hal
‘t Raboes
laat zich niet leiden. Het is omkaderd door linden. De vertikalen.
De horizontale vlakken - het weiland, het verhoogde land, het meer, de Eem, de lucht - staan open
voor weersinvloeden, dieren, en verandering.
Deze orde - van structuur en wanorde, van kaders en beweging - is waarop het textiel is gebaseerd.
Aarde
massa
Het leven drijft daarop.
Textiel
Onderste laag is dragend.
De bovenste laag is onnavolgbaar.
De onderste laag is de uitkomst van een technisch proces.
De bovenste laag is handschrift.
De onderste laag heeft de ‘eigen kleur’.
De bovenste laag kleurt.
zomerregen in de Eem
werktekening op basis van zomerregen
eerste handgemaakte test van kruising van technieken
Borduurtests om steken te bepalen
Vilt test om 'lichtval' na te bootsen
Lage zon op ganzenkuikens
Bebouwing en begroei ing komt samen.
s chets voor boorduursel
kleed op het weefgetouw
borduursel dichtsheids- en kleurtests
zwaluwvlucht bij schemering
de vanzelfsprekende lichtheid van de gevallen bladeren zijn uitgangspunt voor de kleden
Titelduiding
Salvia
Voorafgaande zomer, Amsterdam.
In de zomer in Amsterdam doet zich een moment voor dat alle druk uit de atmospheer verdwenen lijkt. Geen onderdruk, geen bovendruk. De lente met zijn spuiende energie is geland, het is van vroeg tot laat licht , de tijd rekt zich uit en ineens is er ruimte. Geen verplichting, geen suizend verkeer door de luwte die de vakantieperiode breng. Uit mijn raam zie ik een roeiboot boven schouders. De boot draait en wordt op het water gelegd. Ik ken de tegendruk die dat geeft, en tegelijk de verlichting doordat het ding vanaf dat moment drijft.
Een paar weken terug werd me gevraagd kleden te maken voor een huis op een plek die ik goed ken. Het is een plek waar ik mij toe verhoud zoals je je tot een ouderlijk huis kunt verhouden. Zodra een ruimte zich vult met routines en herinneringen ben ik geneigd elke poging tot structuur los te laten. Het maken van kleden is bij uitstek het maken van structuur. Een vlakverdeling in een ruimte aanbrengen is direct een uitspraak over die ruimte zelf.
Ik zit aan mijn bureau . Op de grond liggen blaadjes van de salvia. Hot lips salvia. De plant kwam hard op mij over, een lichtgroen blad met knalrode kleine bloemen met een wit hart. De bloem heeft een sierlijke vorm. Die kwinkslag verleidde me toch de plant in mijn huis te zetten. De bloemen blijven komen. Diezelfde bloemen vallen nu uit elkaar. In een kleurverzadiging die minder dan een kwart lijkt dan tijdens de bloei. De agressie is uit de plant, de groei ontspant en ik laat de blaadjes liggen. In overeenstemming met de zomer..
Dit gevoel komt los van structuur. Verstrooid heeft de oplossing zich aangediend.
